صحبت کردن بهگونهای تحقیرآمیز با بزرگترها به دلیل ناتوانی آنها در شنیدن صحیح، میتواند آسیبزننده باشد.
ما همه شنیدهایم که بزرگترها با کودکان نوپا و بچههای کوچک به شیوهای آهنگین و بیش از حد ساده صحبت میکنند. شاید خود ما هم بهعنوان بزرگتر از این روش ارتباطی با فرزندان خود استفاده کردهایم. برای بسیاری، این کار به نظر درست میرسد. ممکن است فکر کنیم: یک نوزاد، کودک نوپا یا بچه کوچک چگونه میتواند پیچیدگیهای زندگی را بدون مقداری سادهسازی درک کند؟ جالب است که در سالهای اخیر، تحقیقاتی در مورد همین تکنیک در صحبت کردن با افراد مسنتر انجام شده است. نامی که به این نوع گفتار داده شده، “صحبت با بزرگترها” یا “گرازسپیچ” است.
این پدیده نخستین بار پس از خواندن مقالهای از ریشارد مورگان در نیویورک تایمز در سال 2023 به توجه ما رسید. در این مقاله، او اشاره میکند که وقتی مادربزرگ 93 سالهاش حدود 10 سال پیش شروع به از دست دادن شنوایی خود کرد، مکالمات تلفنی آنها بیشتر بههمریخته و بیروح شد. وقتی او شروع به بازدید بیشتر از مادربزرگش بهصورت حضوری کرد، متوجه شد که او هنوز منبعی غنی از اطلاعات است و زمانی که میتواند آنچه را که او میگوید درک کند، مشاورههای عاقلانهای ارائه میدهد.
مطالعه درباره صحبت با بزرگترها
در یک مقاله در کتابخانه ملی پزشکی NIH با عنوان “درک صحبت با بزرگترها: یک تحلیل مفهومی تکاملی”، نویسندگان کلاریسا شاو، ژان گوردون و کریستین ویلیامز صحبت با بزرگترها را به عنوان “یک گفتار غیرمناسب و سادهشده که شبیه صحبت کردن با نوزادان است و بهطور معمول با بزرگترها، بهویژه در محیطهای بهداشتی استفاده میشود” تعریف میکنند. پس از مرور 83 مقاله، آنها ویژگیهای صحبت با بزرگترها را به لحاظ معانی، نحو، کارکرد، ویژگیهای فراز زبانی و غیرکلامی دستهبندی کردند. در تحقیقات خود، آنها متوجه شدند که پیشزمینه اصلی صحبت با بزرگترها “سنگرایی است که نشانههای پیری و علائم ناتوانیهای عملکردی یا شناختی منجر به ارتباط سادهشده از سوی یک مراقب جوان میشود.”
تحقیقات آنها نشان میدهد که بهطور کلی، ویژگی کلیدی صحبت با بزرگترها—تنوع در بیان یا الگوهای تأکید، ریتمها و صداها (شبیه به صحبت کردن با نوزادان)—کاهش درک را به همراه دارد. بزرگترها معمولاً کسانی را که از صحبت با بزرگترها استفاده میکنند، تحقیرآمیز و کماحترام میدانند.
علاوه بر این، مطالعه شاو، گوردون و ویلیامز نشان داد که برای افرادی که به زوال عقل مبتلا هستند، صحبت با بزرگترها احتمال مقاومت در برابر مراقبت را افزایش میدهد که با علائم رفتاری و روانی زوال عقل سازگار است. این مطالعه مهم توصیه میکند که هنگام کار با بزرگترها، روشهایی که به افزایش درک کمک میکند باید در نظر گرفته شود.
اهمیت سمعکها
حال به اهمیت شنیدن صحیح بزرگترها برمیگردیم. پس از تحقیق درباره مطالعاتی که رابطهای بین کمشنوایی و زوال عقل در بزرگترها نشان میدهد، فرانک لین از دانشگاه جانز هاپکینز و تیم او یک مطالعه سهساله قابل توجه انجام دادند که در سال 2023 در نشریه لنسنت منتشر شد. در این مطالعه، آنها نرخ کاهش شناختی را بین دو گروه از افراد پیگیری و مقایسه کردند: کسانی که سمعک دریافت کرده بودند و کسانی که سمعک نداشتند.
لین و محققان او نزدیک به 1000 نفر را در سنین 70 تا 84 سالگی جذب کردند. تمام شرکتکنندگان دارای کمشنوایی قابل توجهی بودند. شرکتکنندگان بهطور تصادفی به یکی از دو مداخله اختصاص داده شدند. نیمی از آنها در یک برنامه آموزشی بهداشتی شرکت کردند که بر ترویج سالمندی سالم متمرکز بود. نیمی دیگر سمعک دریافت کردند و دستورالعملهایی درباره نحوه استفاده از آن دریافت کردند. برای تقویت آموزش، بازدیدهای پیگیری هر شش ماه با هر دو گروه انجام شد.
قبل از مطالعه و هر سال به مدت سه سال، شرکتکنندگان آزمایشهایی را برای اندازهگیری عملکرد شناختی خود انجام دادند. افراد در گروه آموزش بهداشتی بهبود در شنوایی و ارتباط را تجربه نکردند. این انتظار از سوی محققان وجود داشت. با این حال، افرادی که سمعک دریافت کردند در طول سه سال بهبود قابل توجهی در شنوایی و تواناییهای ارتباطی گزارش کردند.
طبق گفته لین، “کمشنوایی در مراحل پایانی زندگی به راحتی قابل درمان است، که این موضوع را به هدفی مهم در بهداشت عمومی برای کاهش خطر کاهش شناختی و زوال عقل تبدیل میکند.”
لین و تیم او همچنان به پیگیری شرکتکنندگان ادامه میدهند و تغییرات در توسعه شناختی را در طول زمان نظارت میکنند. آنها همچنین به مطالعه اسکنهای مغزی و دادههای تعامل اجتماعی میپردازند. هدف آنها کسب درک بهتری از چگونگی حفاظت از شنوایی با افزایش سن و جلوگیری از کاهش شناختی در برخی از بزرگترها است.